Chirurgia dziecięca została odrębną specjalizacją już wiele lat temu. Chirurg dziecięcy musi posiadać wiedzę w zakresie pediatrii, anatomii dzieci i młodzieży, a także neonatologii. Zajmuje się on zagadnieniami z zakresu onkologii dziecięcej, transplantologii, laparoskopii, a nawet chirurgii prenatalnej.
Jakimi zagadnieniami zajmuje się chirurg dziecięcy?
U noworodków diagnozuje m.in. wady wrodzone jak zarośnięcie przełyku, niedrożność dwunastnicy, niedrożności jelita cienkiego i grubego, zarośnięcie odbytu, przepuklinę pępowinową, przepuklinę przeponową, refluks żołądkowo-przełykowy, wodonercze czy zastawki cewki tylnej u chłopców. Chirurdzy dziecięcy zajmują się też leczeniem przepuklin pachwinowych, guzów krzyżowo-ogonowych, złamaniami okołoporodowymi czaszki i kończyn, urazami wątroby i śledziony, zapaleniem jelit. U noworodków chirurdzy dziecięcy leczą też przepukliny oponowo-rdzeniowe, wodogłowie, niedrożność dróg żółciowych, torbiele dróg żółciowych czy przerostowe zwężenie odźwiernika. Z zakresu chirurgii i urologii dziecięcej chirurg dziecięcy zajmuje się leczeniem: wodniaka jądra, wodniaka powrózka nasiennego, żylaków powrózka nasiennego, leczeniem stulejki, wnętrostwa czy spodziectwa.
To oczywiście niejedyne problemy i schorzenia, jakimi zajmuje się chirurg dziecięcy. Jego pomoc bywa niezbędna także w procesie leczenie ran i złamań kości długich i kości czaszki, przy usuwaniu szwów oraz podczas kontroli pooperacyjnych po przeprowadzonych zabiegach. Chirurg dziecięcy we współpracy z dermatologiem kwalifikuje i usuwa znamiona barwnikowe skóry, pobiera wycinki skórne oraz nacina ropnie. Chirurgia dziecięca zajmuje się także schorzeniami pęcherzyka i dróg żółciowych jak kamica, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie trzustki, choroby zapalne jelit, przepukliny brzuszne. W trakcie dyżurów medycznych często leczone chirurgicznie są dzieci z zapaleniem wyrostka robaczkowego, skrętem jądra czy niedrożnością jelit.
Jak wygląda wizyta u chirurga dziecięcego
Wizyta zwykle nie jest długa i nie wiąże się z bólem czy dużym stresem u dziecka. Chirurg zbiera wywiad od opiekuna i jeśli to możliwe od dziecka. Następnie bada dziecko z zakresu zgłaszanej patologii. Jeśli jest taka potrzeba zlecane są dodatkowe badania jak USG, badanie krwi czy moczu. Czasem (rzadko) wypisywane są recepty. Dziecko jest kwalifikowane do zabiegu operacyjnego oraz chirurg tłumaczy istotę zabiegu.